مصاحبه با استیون کینگ، آقای وحشت کتاب هایش را چطور می نویسد؟ - واندر هنگر

استیون کینگ پسر خجالتی و سربه راه یک خانواده چهارنفره بود. پسری که از عدد سیزده می ترسید، هیچ وقت جواب هیچ تلفنی را نمی داد و در هر سه خانه ای که در دوران کودکی و نوجوانی در آن ها زندگی کرده بود، یک خودکشی اتفاق افتاده است؛ اما هیچ کدام از این ها، ایده نویسنده شدن را در سر کینگ نینداخت. ماجرا از اواخر دهه 50 میلادی (1330) شروع شد.

وقتی استیون به همراه برادر بزرگترش، دیوید، تصمیم گرفتند یک روزنامه محلی منتشرکنند. تقسیم کار هم به این صورت بود که استیون مطالب همه روزنامه را می نوشت و دیوید هم کار چاپ و تکثیر روزنامه را انجام می داد. دیوید یک دستگاه چاپ خریده بود. از اسباب بازی جدیدش لذت می برد و استیون هم سرگرم سرِهم کردن جملاتی شده بود که جرقه نویسنده شدن را در ذهنش زد.

کینگ بارها در گفتگو با خبرنگاران روزنامه و مجلات ادبی داستان های زیادی از راز پیروزیت خود و اینکه چگونه نویسنده شده است، گفته است؛ ولی شاید گفتگوی اخیرش با روزنامه وال استریت ژورنال بر خلاف انتظار بسیاری از طرفداران این نویسنده پیروز آمریکایی باشد. کینگ در مصاحبه با این روزنامه به تاریخ هفتم ماه ژوئن 2021 به صراحت گفت که در زمان شروع یک رمان هیچ طرح کلی از داستان ندارد و همین طور به نوشتن ادامه می دهد.

وی در این مصاحبه -که بازتاب گسترده ای در محافل ادبی داشت- اظهار داشت وقتی یک رمان یا داستان را شروع می کند، هیچ نظر و طرح کلی از شروع و پایان داستان ندارد و در حقیقت نمی داند فردا قرار است درباره چه چیزی بنویسد. گینگ گفت: شروع می کنم به نوشتن و نمی دانم فردا چه اتفاقی خواهد افتاد. هرچیزی که به ذهنم برسد را روی کاغذ می آورم؛ بدون اینکه به ماجراهای بعد از آن فکر کرده باشم. این روش در بین بسیاری از نویسندگان کاملاً غیرمرسوم است؛ ولی من زیاد تنها کلمات را به محض اینکه در ذهنم وارد می شود می نویسم.

کینگ بر خلاف نویسنده های دیگر قهوه دوست ندارد و نوشابه انرژی زا مصرف می کند و از چهارساعت در روز (از هشت صبح تا دوازده ظهر) درحالی که سگ خانگی اش کنارش است، داستان می نویسد و این مسئله هم برای محافل ادبی کمی عجیب و غیرقابل انتظار بوده است.