هیولای آبی K، 2؛ سوپر زیردریایی استالین - واندر هنگر

از راکت های قدرتمند آلمانی V-2 تا زیردریایی های کوچکی که قابلیت حمل تانک داشتند، این زیردریایی غول پیکر می توانست کارهای بسیار بزرگ و بی سابقه ای در عمق دریاها انجام دهد. اگر چه زیردریایی کلاس K-2 هیچگاه ساخته نشد اما همچنان به عنوان دریچه ای به دیدگاه های پیروزی گرایانه اتحاد جماهیر شوروی و شخص استالین پس از خاتمه جنگ جهانی دوم به عنوان بزرگ ترین و ویرانگرترین جنگ تاریخ بشر به جای مانده است.

پس از خاتمه جنگ جهانی دوم، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی رقابتی را برای بازیابی تکنولوژی های پیشرفته نظامی آلمان در حوزه های مختلف شروع کردند؛ از جمله حوزه های ساخت راکت و زیردریایی. کوشش های ایالات متحده در این زمینه که با عنوان پروژه سنجاق (Project Paperclip) با ورود نیروهای متفقین به فرانسه، کشورهای سُفلی (هلند، بلژیک، لوگزامبورگ و غیره) و در نهایت خود آلمان شروع شد که با بدست آوردن اسناد تکنیکی، تجهیزات کاربردی و فعال و حتی دستگیری و انتقال دانشمندان و مهندسان آلمانی که بر روی پروژه های سری کار نموده بودند شتاب گرفت.

در این میان اتحاد جماهیر شوروی نیز به وسیله اسنادی که با تصرف بخش شرقی آلمان بدست آورده بود کوشش کرد بزرگ ترین و قدرتمندترین زیردریایی تاریخ بشر را بسازد. در سال 1949، طراحان نظامی اتحاد جماهیر شوروی پیشنهاد ساخت یک زیردریایی را به مقامات ارشد کشور دادند که تکنولوژی های متعدد پیشرفته ای را با هم ترکیب می کرد. این زیردریایی که با نام K-2 شناخته می شد، 367 فوت (112 متر) طول، 41 فوت (12.5 متر) عرض و قدرت جابجایی 5.360 تن بار را داشت که به سادگی آن را به 10 برابر بزرگ تر از نمونه های جنگی آن موقع که تنها 4 سال قبل تر ساخته شده بودند تبدیل می کرد. K-2 تقریباً 100 خدمه داشته، نهایت عمق عملیاتی آن به 656 فوت (200 متر) زیر سطح دریا می رسید و سرعت آن در زیر آب نیز به 17 گره دریایی (31.5 کیلومتر بر ساعت) بالغ می شد.

راکت آلمانی v-2

طراحی K-2 به میزان قابل توجهی تحت تاثیر ساختار زیردریایی های آلمانی یوبوت مدل ایکس ایکس آی (Type-XXI U-boat) بود. این زیردریایی آلمانی پیشرفته ترین زیردریایی بود که در دوران جنگ جهانی دوم به وسیله دو جبهه مورد استفاده نهاده شد که جزییات ساخت و طراحی آن بدست سربازان اتحاد جماهیر شوروی افتاده بود. زیردریایی را می توان تا بن دندان مسلح و حتی با زیاده روی هایی در این زمینه توصیف کرد.

راکت آلمانی v-1

K-2 در دوران خود یک زیردریایی بسیار غول پیکر بود که بیش از 16 لانچر لوله ای اژدر در سه کابین جداگانه (دو کابین در قسمت جلو و یکی در عقب زیردریایی) در خود داشت و همگی از قابلیت مسلح شدن مجدد به صورت اتوماتیک برخوردار بودند. در مقایسه با این حجم از قدرت آتش باید بدانید که تعداد این لانچرها در ناوگان زیردریایی های امروزی ایالات متحده تنها 10 عدد و در زیردریایی های هسته ای نیز تنها 4 عدد است.

یوبوت آلمانی

از هر یک از این لانچرها اژدرهای ET-46 پرتاب می شد. بعلاوه K-2 دارای دو جفت توپ ضد هوایی بود که هر دو قابلیت شلیک گلوله های 57 و 25 میلیمتری را داشتند و برای مقابله با هواپیماهایی که به شکار زیردریایی های می آمدند مورد استفاده قرار می گرفتند. البته استفاده از این توپ های ضد هوایی برای زیردریایی های اواخر دهه 1940 طبیعی و مرسوم بود. اما در کمال ناباوری باید بدانید که اژدرها و توپ های مذکور، تجهیزات دفاعی و تهاجمی ثانویه K-2 به شمار می آمدند.

تجهیزات نظامی اولیه شامل 12 راکت بالستیک R-1 و نسخه های کپی شده ای از راکت V-2 آلمان ها بود که در محفظه عقبی بزرگ زیردریایی نگهداری می شدند. این محفظه بزرگ می توانست بیش از 41 موشک کروز 10X و نسخه های کپی شده ای از موشک کروز آلمانی V-1 را در خود جای دهد.

در صورت لزوم، این محفظه می توانست برای انبار کردن و انتقال بیش از 9 زیردریایی کوچک که هر کدام تعدادی تانک را برای حملات آبی خاکی حمل می کردند به کار گرفته گردد. در واقع K-2 نهایت جاه طلبی نیروی دریایی استالین به شمار می رفت که تمامی پیشرفت های اخیر حوزه طراحی زیردریایی که در طول جنگ جهانی دوم بدست آمده بود را با آخرین تکنولوژی های موشکی روز ترکیب می کرد. جالب این که تا قبل از بدست آوردن این تکنولوژی ها در واپسین روزهای جنگ جهانی دوم، روس ها هیچ گونه دسترسی یا دانشی در خصوص مفاهیم مربوط به موشک های پیشرفته نداشتند.

اگر چه می توان تنها علت طراحی و ساخت این زیردریایی را جاه طلبی و بیماری خود بزرگ پنداری ژوزف استالین دانست اما ساخت نسخه واقعی K-2 هیچگاه عملی نشد. شوروی بعدها زیردریایی های مجهز به موشک های بالستیک و زیردریایی های مجهز به موشک کروز را به صورت جداگانه ساخت اما هیچگاه ساخت زیردریایی های باربری آبی خاکی محقق نشد. با این وجود، پیشرفت اتحاد جماهیر شوروی در زمینه ساخت موشک های با قابلیت پرتاب از زیردریایی منجر به ساخت زیردریایی های غول پیکری مانند کلاس Typhoonو کلاس Oscar در اواخر دهه 1980 شد، زیردریایی هایی که هر کدام چندین برابر بزرگ تر از K-2 بودند.

پ