انزوای بربرها در دام برف - واندر هنگر

به گزارش خبرنگاران، قبایل عشایری آمازیغ (بربر) که در آنجا زندگی می کنند به گوسفندانی متکی هستند که در جنگل های سرسبز اطراف روستا که در ارتفاع 1800 متری (5900 فوت) در کوه های اطلس میانه واقع شده است، چرا می کنند. اما با فرا رسیدن زمستان، ارتباط آن ها به تدریج از دنیا بریده می شوند.

با فرارسیدن زمستان، کوه هایی که به خاطر خاک قرمزرنگشان شناخته می شوند، جای خود را به سفیدی بی پایان می دهند. این انزوا تا بازگشایی جاده منتهی به روستا ادامه دارد، اما اغلب این کار با تأخیر روبرو می شود.

هنگامی که هوای برفی فروکش می کند، خانواده ها سعی می کنند زندگی خود را از سر بگیرند. بچه ها در امتداد جاده های پر پیچ و خم پیاده روی می کنند تا به نزدیک ترین مدرسه برسند. در حالی که بیشتر مردان در شهر های مجاور کار را از سر می گیرند، زنان سنگینی زندگی روستایی را به دوش می کشند. آن ها چوب جنگل های مجاور را که برای گرم کردن استفاده می شود خرد می کنند، و نان را از آردی که هفته ها قبل برای زمستان ذخیره شده بود، می پزند.

این زنان بعدازظهر ها برای رسیدن به دریاچه ها یا منابع آبی نزدیک پیاده روی می کنند یا با الاغ ها می فرایند و لباس ها را می شویند. آن ها گاهی اوقات نقش چوپانی را نیز بر عهده می گیرند.

در مراکش، کشوری ساحلی در حاشیه صحرای بزرگ آفریقا با منابع کمی آب شیرین، از بارش شدید باران و برف استقبال می شود. کشاورزان مشتاقانه منتظر فصل بارندگی هستند، زیرا کشاورزی به ذخیره آب باران در سد ها بستگی دارد و قیمت سبزیجات و میوه ها می تواند تحت تأثیر بارش باران باشد.

اما برای افرادی مانند فاطمه، ایستادن در خانه در حالی که دخترانش به مرغ ها غذا می دهند و قالیچه را تمیز می کنند، آب و هوای زمستان، سختی و مشقت به همراه دارد. علیرغم تمام تلاش های خانواده اش، با استفاده از آجر یا کیسه های نایلونی، آب باران و برف ذوب شده به اتاق نشیمن کوچک آن ها نشت می کند.

او می گوید که هر سال اینگونه است و ما کاری جز دعا کردن نداریم.

بربرها یا آمازیغ ها گروهی قومی و بومی منطقه ها شمال آفریقا، به ویژه در اقوام مراکش، الجزایر، صحرای غربی، تونس و لیبی هستند. بررسی های باستان شناسی نشان می دهد که بربرها در شمال آفریقا دارای پیشینه پنج هزار ساله هستند.