پل های چوبی پارک میرا کانیون، کانادا - واندر هنگر

راه آهن کتل ولی در اواخر قرن بیستم و در راستای حفاری های زیاد برای نقره در بخش جنوبی بریتیش کلمبیا احداث شد. کشف نقره در کوتنی (منطقه ای در بریتیش کلمبیا)، هزاران آمریکاییِ تشنه بخت و اقبال را به این منطقه کشاند که کنترل آنجا را به عهده گرفته و آغاز به فرستادن نقره های یافت شده به کشور خود کردند. در آن موقع خطوط آهنِ شرکت حمل و نقل راه آهن کانادا پسیفیک (Canadian Pacific Railway) از شمال و شرق از بخش جنوبی معادن بسیار دور بود تا کارِ بردن موارد مورد احتیاج و نیز آوردن نقره را انجام دهد. در واقع، حمل و نقل کالا و خدمات به وسیله شرکت راه و ترابری راه آهن پسیفیک شمالی و از شهر اسپوکنِ واشنگتن بسیار مقرون به صرفه تر و راحت تر بود.

این موضوع تبدیل به یک مشکل سیاسی شد و مقامات و مسئولین ذیربط، سریعا اقدام به ساخت یک خط آهن دیگر که کوتنی را به بریتیش کلمبیا متصل می نمود، کردند. با این کار، هم استقلال بریتیش کلمبیا حفظ می شد و هم منابع ارزشمندی که از معادن به دست می آمد در خاک کانادا باقی می ماند.

ساختن یک خط آهن اصلا کار راحتی نبود؛ چرا که منطقه ها کوهستانی بسیاری مابین خط اصلی راه آهن کانادا پسیفیک و معادن جنوبی بریتیش کلمبیا قرار داشت. بخش میرا کانیون بسیار صعب العبور بود. اندرو مک کلو (Andrew McCullogh)، مهندس ارشد پروژه، برای میزان گیری دقیق عمق، شیب و پهنای شکاف، خطوط راه آهن را تا حدود 11 کیلومتر از کناره های کانیون عبور داد که در نهایت پهنای این خطوط بعد از یک کیلومتر به یکدیگر رسید. مک کلو در واقع 19 پل چوبی در ارتفاع و طول متفاوت ساخت. زیر یکی از این پل ها بعدها پُر شد، یکی تبدیل به راه میان بر شد و یکی دیگر برای تسهیل در عبور از بین دو پل دیگر ساخته شد. ساخت و ساز راه آهن کتل ولی در میرا کانیون، به قدری فوق العاده و زیبا مهندسی شده بود که از آن با عنوان شگفتیِ مک کلو یاد شد.

خط آهن کتل ولی در سال 1915 افتتاح شد که هم وظیفه مسافران و هم بار را به عهده داشت. در سال 1949 بزرگراه کراون ست (Crowsnest Highway) افتتاح شد که با وجود آن، دیگر احتیاجی به وجود خط آهن کتل ولی حس نمی شد. در سال 1962 آخرین قطار باری و در سال 1964 آخرین قطار مسافربری از کتل ولی عبور کرد. در سال 1978 این خط آهن رسماً به حال خود رها شد. در سال 1992 ، حرکتی با عنوان احیای پل های چوبی کانیون شکل گرفت که هدفش حفظ و تعمیر پل ها و تبدیل آن به محلی امن برای عموم بود. از آنجایی که پارک کانیون رها شده بود، این مکان تبدیل به محلی پرطرفدار برای دوست داران پیاده روی و موتورسواران شد.

در ادامه می توانید تصاویر بیشتری از این پل ها ببینید.

بعلاوه خط راه آهنی در این منطقه به طول 10 مایل وجود دارد که هنوز هم رودخانه ای زیر آن در جریان است. این مکان به وسیله گروهی غیرانتفاعی حراست می گردد که در راستای سیاست حفظ خط آهن کتل ولی است.

در سال 2003 یک آتش جنگلی، 12 پل از 18 پل چوبی موجود را سوزاند. این پل ها برای احیای بنای تاریخی و با استفاده از چوب های بریتیش کلمبیا بازسازی شده اند.

پارک جنگلی میرا کانیون در ژانویه 2002 به عنوان آثار تاریخی ملی ثبت شد.

در ادامه می توانید تصاویر بیشتری از این پل های زیبا را ببینید.