چرا برخی نوزادان مو دارند و برخی نه؟ - واندر هنگر

موهای نوزادان ممکن است بعد از مدتی تغییر نمایند

نوزادان با همه آن فولیکول های مویی متولد می شوند که تا انتها عمر خواهند داشت. با این حال، اینکه نوزادی با مو متولد گردد یا بی مو معنایش این نیست که موهایش بعداً هم حتماً همانطور خواهد بود. مثلاً نوزادی که با سر پرمویی متولد شده ممکن است بعد از چند ماه بی مو گردد و نوزادی که با سری بی مو متولد شده ممکن است بعد از مدتی صاحب موهای پرپشتی گردد. این موهای جدید هم ممکن است بعداً شکل دیگری پیدا نمایند.

ممکن است ژنتیک در این مسأله نقش داشته باشد

گرچه محققان کاملاً مطمئن نیستند که چرا برخی نوزادان با مو متولد می شوند و برخی نه، اما معتقدند احتمالاً ژن ها و دی ان ای در این مسأله نقش دارند. موها معمولاً حوالی هفته سیزدهم بارداری رشد می نمایند. اگر موهای بچه ای در رحم مادر رشد کند، آن بچه احتمالاً با سر پرمویی متولد خواهد شد.

ممکن است به خاطر هورمون های درون بدن باشد

سطح هورمون ها در رحم مادر بالا است، بنابراین ممکن است باعث رشد موهای بچه هم شوند. با این حال، بعد از زایمان، سطح هورمون ها در بدن بچه به میزان چشمگیری افت می نماید. این امر باعث کاهش سرعت رشد موهای نوزاد می گردد.

نوزادان بی مو لزوماً کمبود مواد مغذی ندارند

برخی بچه ها با مقدار متفاوتی مو متولد می شوند و برخی پدر و مادرها ممکن است نگران شوند که علتش این است که در دوران بارداری مواد مغذی به اندازه کافی به بدن مادر نرسیده یا بچه کمبود کلسیم دارد. اما اینگونه نیست و طبیعی است که نوزادان تا یک سالگی موهای کم پشتی داشته باشند. تنها کمبود آهن یا ابتلا به بیماری است که ممکن است بر رشد موهای بچه تأثیر بگذارد، اما این مسائل هم معمولاً علائم دیگری دارند که چندان با موها مرتبط نیستند.

برخی نوزادان موهای نازکی دارند که بعد از مدتی خواهد ریخت

لانگو یا کرک جنین به موهایی گفته می گردد که برخی نوزادان روی بدن خود دارند. این موها حوالی ماه چهارم یا پنجم بارداری روی بدن جنین رشد می نمایند و حوالی ماه ششم یا هفتم بارداری می ریزند. این موها گرچه اغلب پیش از تولد می ریزند اما برخی نوزادان نارس ممکن است با این موها به جهان بیایند.

ریزش مو در نوزادان امری طبیعی است

بیشتر نوزادان بخشی از موهای خود یا تمام آن را در 6 ماه نخست زندگی شان از دست می دهند. این ریزش مو در نوزادان به دلیل ساییده شدن سر به تشک یا عادت ضربه با سر، امری رایج است. وقتی تحرک نوزاد بیشتر گردد، بتواند بنشیند یا صرفاً عادتش را ترک کند، این سایش ها کمتر خواهد شد.