فهرست تمام استخوان های صاف در بدن انسان - واندر هنگر

مترجم : بهروزی

منبع:راسخون

علاوه بر بعضی از استخوان های صورت و جمجمه، استخوان هایی نظیر جناغ سینه، دنده، استخوان کتف و کفل هم به به اسم استخوان های صاف، طبقه بندی می شوند. این مقاله فهرستی از تمام استخوان های صاف در بدن انسان را گرد آوری نموده است.

آیا می دانستید؟

بیشترین تعداد سلول های قرمز خون در افراد بزرگسال، در استخوان های صاف یافت می شوند. این استخوان ها مغز استخوان دارند اما نه گودال مغز استخوان.

اسکلت انسان، چارچوب استخوانی است که نه تنها به بدن شکل می دهد بلکه از اندام های داخلی حیاتی و ضروری هم حفاظت می نماید. انقباض ماهیچه های اسکلتی متصل به استخوان ها است که حرکت را ممکن و میسر می سازد. علاوه بر این، مغز استخوان های ویژه هم گلبول های قرمز و سفید را فراوری می نمایند. به هنگام تولد، اسکلت انسان دارای 300 استخوان است اما تعداد این استخوان ها در افراد بزرگسال به 206 استخوان کاهش می یابد. اسکلت انسان شامل اسکلت محوری و اسکلت آویزه ای است. اسکلت محوری شامل جمجمه، جناغ سینه، دنده ها و ستون فقرات (استخوان هایی که در امتداد محور طولی فرضی هستند) و اسکلت آویزه ای شامل استخوان های بازو، پاها، کمربند کتف و کمربند لگن است. اسکلت محوری شامل 80 و اسکلت آویزه ای شامل 126 استخوان است.

استخوان های بدن انسان به استخوان های دراز، استخوان های کوتاه، استخوان های سزاموئید، استخوان های صاف، استخوان های نامنظم و استخوان های درونی طبقه بندی می شوند. استخوان های دراز شامل استخوان ران، درشت نی، نازک نی (ساق کوچک)، زند زبرین، زند زیرین (اولنا) و بازو هستند. استخوان های کوتاه مکعبی شکل شامل استخوان مچ دست، قوزک پا (مچ پا)، انگشت دست، انگشت پا و بند انگشت هستند.

استخوان های سزاموئید استخوان های کوچکی هستند که در بعضی تاندون ها، جا سازی شده اند. استخوان کشکک (استخوان کاسه زانو) نمونه ای از استخوان سزاموئید است. استخوان های نامنظم، همان طور که از نامشان پیدا است، شکل نامنظمی دارند. استخوان لامی و استخوان مهره، مثال هایی از استخوان نامنظم هستند. استخوان های صاف، استخوان های نازک و مسطح هستند.

ساختار استخوان های صاف در بدن انسان :

همان طور که از نامشان پیدا است، استخوان های صاف، صفحات مسطح محکم استخوانی هستند. اینها خمیده اند و سطح بزرگی برای اتصال ماهیچه دارند. بیشتر آنها از بافت های نرم و یا اندام های حیاتی که در زیرشان واقع شده است، حفاظت می نمایند. برای درک ساختار استخوان های صاف، فرد باید با تفاوت بین استخوان متراکم و استخوان اسفنجی آشنا گردد. مسلماً این دو نوع بافت استخوانی از نظر چگالی با هم دیگر فرق دارند.

استخوان متراکم از اوستئون هایی تشکیل یافته است که به طور سفت، متراکم شده اند. اوستئون ها شامل کانال اوستئونیک هستند که یک مجرای مرکزی است و شامل تعدادی رگ های خونی و رشته های عصبی است و به وسیله ماتریسی از حلقه های هم مرکز به نام لاملا احاطه شده است. بین این لاملاها، اتاق ها (خلأهای) کوچکی قرار گرفته است که حاوی اوستئوسیت ها (سلول های استخوانی بالغ) با آرایش هم مرکز به دور مجرای اوستئونیک است.

از طرف دیگر، استخوان های اسفنجی کم چگال تر هستند. آنها شامل استخوان های میله میله یا میله ای شکل هستند که در طول خطوط تنش، مرتب شده اند. این استخوان ها به انتهای استخوان های تحمل نماینده وزن، استحکام می بخشند. فضای بین آنها شامل مغز استخوان قرمز است. در استخوان های صاف، استخوان اسفنجی بین دو لایه از استخوان متراکم، قرار گرفته است. ساختار این استخوان ها طوری است که حفاظت می نمایند. در استخوان های جمجمه، لایه بافت متراکم به جدول جمجمه منسوب است. با این که لایه بیرونی سفت و کلفت است اما لایه درونی نازک، چگال و ترد است. این لایه نازک به جدول شیشه ای منسوب است. بافت اسفنجی، دو قطبی هم نامیده می گردد. در منطقه ها ویژه ای از جمجمه، بافت اسفنجی جذب می گردد و جاهای پر از هوا (سینوس هایی) را بین دو جدول بر جای می گذارد.

فهرست استخوان های صاف :

استخوان های صاف، استخوان های پهنی هستند که اتصال ماهیچه یا حفاظت را فراهم می نمایند. این استخوان ها به صفحات مسطح و پهن توسعه می یابند همچون استخوان جمجمه، کفل، جناغ سینه، دنده و کتف. استخوان های صاف بدن انسان به صورت زیر هستند:

استخوان پس سر یا جمجمه

استخوان آهیانه

استخوان پیشانی

استخوان بینی

استخوان اشکی

استخوان خیش

استخوان کتف

استخوان کفل

استخوان جناغ سینه

استخوان دنده

استخوان جمجمه و صورت :

استخوان های جمجمه شامل استخوان پس سر، دو استخوان آهیانه، استخوان پیشانی، دو استخوان گیج گاه، استخوان اسفنوئید و استخوان اتموئید هستند. بالا و هر دو کناره سر، به وسیله جفت استخوان آهیانه شکل گرفته اند. استخوان پیشانی، پیشانی را شکل می دهد اما استخوان پس سر، پشت سر را شکل می دهد. همه اینها صفحات نازک خمیده هستند که از مغز در برابر آسیب ضربه حفاظت می نمایند. 14 استخوان صورت وجود دارند که عبارتند از : استخوان فک، گونه، اشکی، بینی، استخوان صدفه تحتانی بینی، استخوان کام، خیش و آرواره. از میان اینها، استخوان بینی (دو استخوان مستطیلی شکل که پل بینی را شکل می دهد)، استخوان اشکی (کوچک ترین استخوان جمجمه سر که در بخش قدامی دیواره داخلی حدقه واقع شده است) و استخوان خیش (استخوان چهار ضلعی شکل که بخش پایینی و عقبی تیغه ی بینی را شکل می دهد) جزو گروه استخوان های صاف قرار می گیرند.

دنده ها :

قفسه سینه انسان شامل 12 جفت استخوان مسطح خمیده به نام دنده، 12 استخوان مهره سینه و یک استخوان تی شکل به نام جناغ سینه است. دنده ها هم به دنده های درست، دنده های نادرست و دنده های شناور تقسیم می شوند. هفت جفت اول دنده ها به دنده های درست منسوب هستند. انتهای این دنده ها به وسیله غضروف دنده که یک بافت ارتباطی است، به جناغ سینه متصل می گردد. سه جفت بعدی دنده ها که دنده های نادرست نامیده می شوند فقط به غضروف دنده پایین ترین جفت دنده های درست، متصل می شوند. دو جفت آخر دنده ها، دنده های شناور نامیده می شوند. اینها فقط به ستون فقرات متصل می شوند و به جناغ سینه متصل نمی شوند.

استخوان کتف :

استخوان کتف که عموماً به تیغه کتف مشهور است، یک استخوان مثلثی شکل است که بخش عقبی کمربند کتف را شکل می دهد. این استخوان، بازو (استخوان بازوی بالایی) را به ترقوه متصل می نماید. آن یک استخوان جفت مسطح، با سطح گسترده برای اتصال ماهیچه است. این استخوان سه زاویه (افقی، بالایی و پایینی)، سه مرز (بالایی، افقی و میانی)، سه زائده (زائده قله الکتف، ستون فقرات و منقاری) و دو سطح (غضروف دنده ای و پسین) دارد.

استخوان جناغ سینه :

استخوان جناغ سینه عموماً به استخوان سینه مشهور است و یک استخوان تی شکل مسطح است که در منطقه وسط بالایی در بخش داخلی سینه قرار گرفته است. این استخوان، بخشی از قفسه سینه است و به غضروف دنده های درست (هفت جفت اول دنده ها) و در طرف دیگر به ترقوه، متصل می گردد. این استخوان در جلو، محدبی شکل و در پشت، کمی معقر است.

استخوان کفل :

استخوان های کفل راست و چپ، استخوان خاجی و استخوان دنبالچه، لگن را در بدن انسان شکل می دهند. استخوان های کفل راست و چپ، در مفصل شرمگاهی در جلو، به هم می رسند و در پشت به استخوان خاجی، متصل می شوند. هر استخوان کفل شامل سه بخش به نام های حرقفه، ورک یا نشیمن گاهی و شرمگاهی است. این سه استخوان، بخش قدامی - کناری کمربند لگن را تشکیل می دهند. استخوان حرقفی، بزرگ ترین استخوان در میان این سه است و بخش بالایی استخوان کفل را تشکیل می دهد. استخوان ورک یا نشیمن گاهی، بخش پایینی را در پشت تشکیل می دهد اما استخوان شرمگاهی بخش پایینی را در جلو تشکیل می دهد. این استخوان ها در کودکی مجزا هستند اما از سن 25 سالگی با هم ترکیب می شوند تا استخوان کفل را تشکیل دهند.